'' Op een onbewoond eiland!'' (Toekoenarie eiland)

Hey!

Eindelijk heb ik weer even tijd voor een berichtje. De weken vliegen weer voorbij, en ik fiets nog steeds elke ochtend op mijn blauwe smurfenfietsje naar stage. Onderweg kom ik regelmatig wat mensen tegen die hun zangvogel aan het uitlaten zijn, dat schijnt hier een Surinaamse rage te zijn. Vervolgens zing ik om half 8 uit volle borst het Surinaamse volkslied mee, en leer ik de Surinaamse kinders wat nuttigs.
Vorige week was Ali, mijn stagebegeleidster uit Nederland er ook. Deze heeft even in de klas gekeken terwijl ik aan het lesgeven was. Vervolgens nog een leuk filmpje gemaakt, dat zorgt voor wat leuk beeldmateriaal in Nederland.
We hebben de resultaten even besproken onder een lunch bij de ZUS en Zo. Dat was weer gezellig.

In het weekend vermaken wij ons ook nog steeds prima. We zijn afgelopen weekend 2 avonden bij Wopke en Otto geweest. Erg gezellig. De mannen hadden pannenkoeken voor ons gebakken, rosé gehaald en chocolade, echt heel schattig. Daar hebben we op het dakterras van hun ‘’nederige stulpje’’ ( Een klein kasteeltje) even van genoten en vervolgens hebben we weer, tja daar komt het, een potje klaverjas gespeeld. De volgende dag hebben we eerst gezwommen en daarna gebarbecued!

Dinsdag was het hoog nodig tijd om ervoor te zorgen dat we Legaal in Suriname mochten verblijven.. Met een visum op zak die nog 2 dagen geldig was, op naar de Surinaamse bank. Daar onze hele studiefinanciering geloosd om vervolgens een kwitantieformuliertje te krijgen. Vervolgens naar de vreemdelingen dienst. Daar aangekomen moesten we in een rij voor een dichte deur staan. Nou een Surinaams uurtje wachten stelt niks voor…3 uur hebben we daar gestaan. Uiteindelijk via de zijingang en een beste smoes naar binnengekomen. Als een dolle naar het nummertjes apparaat om een nummertje te trekken. We werden teruggefloten door een bewaakster, maar uiteindelijk mochten we toch blijven zitten. Geluk dus. Toen we eindelijk aan de beurt waren, moesten we een lijst met belachelijke vragen invullen. Het kwitantieformuliertje inleveren, want tja, daar gaat het ze eigenlijk allemaal om! Geregeld!We zijn weer legaal in Suriname. ‘’ Jeej’’

Dit weekend zijn Marloes en ik naar Toekoenarie eiland geweest. Een eilandje in de buurt van Lebidoti midden in het Brokopondomeer. Om 6 uur werden we opgehaald en aan de Saramaccastraat afgezet om daar op de taxi naar Afobaka te stappen. We moesten ‘’even’’ wachten totdat de taxi vol zat. Nou ja, aan het Surinaamse even zijn wij ook al gewend. We hebben 4 uur gewacht.

Om 10 uur vertrokken we naar Afobaka via de bekende bauxiet weg. In Suriname zijn ze nog niet bekend met de ASWB en de gele praatpalen, dus we hoopten dat de reis goed zou verlopen. Aangezien we nogal moe waren van het vroege opstaan en al het wachten, waren we van plan veel te slapen in de taxi . Nou dat viel niet mee met een vrouw op de achterbank met haar volume knop op 60. Sjonge jonge, ik wist niet dat er mensen bestonden die in hun eentje een klas met 30 kinderen qua lawaai kon overtreffen. We waren nog maar net weg, of de hele familie moest bami eten. ( en dat om 10 uur ’s ochtends.) Wij stoppen bij een wegrestaurantje. De taxichauffeur had het ook aardig geschoten en reed gelukkig flink door. Na een dikke 2 uur over de Afobakaweg, ( en trommelvliezen die bijna niet meer heel waren) kwamen we aan bij Afobaka. Daar gingen we met een bootje het Brokopondomeer oversteken. Na 1,5 uur varen zagen we een heel klein eilandje met twee zwaaiende mensen. Moniek en Nienke! Een eigen onbewoond eilandje voor ons zelf. Fantastisch. Zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Op het eiland stonden 6 kleine hutjes gevlochten van palmenbladeren. Marloes en ik kregen een eigen hutje toebedeeld. We hebben eerst even kennis gemaakt met de eigenaar van het eiland. Meneer Dalen. Vervolgens onze bikini’s aangedaan een rondje eiland gezwommen! Supermooi.

We hebben het weekend weer veel geklaverjast met onze ‘’oude’’ maten, en zijn ’s avonds nog even naar Lebidoti gevaren. Daar hebben we de school gezien, het dorp en wat gedronken in het plaatselijke cafeetje. Op Lebidoti wonen 100 mannen, 300 vrouwen en ze hebben samen 500 kinderen. Elke man heeft dus gemiddeld drie vrouwen en 5 kinderen. Op heel Lebidoti komen 7 verschillende achternamen voor…Je kunt het al raden.. Een grote familie. Op Lebidoti spreken ze Aukaans en de oudere kinderen spreken ook wat Nederlands. Dat leren ze op school. Elke klas heeft gemiddeld 55 kinderen met 1 leerkracht. Volgens mij niet te doen! Volgend weekend willen Marloes en ik terug komen en een dagje meelopen op school. Dat lijkt ons een mooie ervaring. Hopelijk kunnen we dat regelen met onze eigen stageschool.

Zaterdag werden we uitgenodigd door Lobi-Mai. ( betekend Lieve schoonmoeder) Zij komt uit Amerika en woont 2 jaar op Lebidoti. Ze heeft Aukaans geleerd en probeert via een vrouwenorganisatie, de vrouwen daar te helpen. Ze heeft een project opgezet om voor schoon drinkwater te zorgen, en een project om het HIV percentage te minderen. Erg leuk om te horen wat ze allemaal heeft gedaan voor die mensen.

Zaterdagavond hebben we nog een heftige regen en onweersbui meegemaakt. Dat was wel weer even spannend. Zondagochtend moesten we weer om 5 uur opstaan om om half 6 met een bootje het Afobaka meer over te steken. ( Er gaat jammer genoeg maar 1 bootje per dag, altijd om half 6 ’s ochtends.) We hebben de zonsopgang gezien vanaf de boot. Prachtig! We vonden het zo mooi daar, dat we volgende week in ieder geval weer terugkeren. We hopen dan een schooldag mee te maken, en de goudmijnen daar te bezichtigen. Al met al een fantastisch weekendje dus!

Voor nu een dikke kus!