AZP en Sibibusi

Na een dikke week is het ook weer tijd voor een verhaaltje van mijn beleefde avonturen.

De weken vliegen hier voorbij, ik ben alweer een dikke maand aan het stagelopen en ben al flink ingeburgerd hier! De ching lerie mi Sranantongo, ( de kinderen leren mij Sranantongo) en dat vind ik erg leuk. Ook zing ik tegenwoordig het Surinaamse volkslied uit volle borst mee..:) Nu de kindjes uit mijn klas het Nederlandse volkslied nog..Maar ook dat gaat zeker goed komen.
Ik heb de leerlingen uit mijn klas een opstel laten schrijven over Nederland. Echt heel grappig om te lezen waar zij dan aan denken. Nederland bestaat volgens hun uit de Efteling, duiven en bondjassen! De schrijflessen die ik geef zijn in het Gronings. Echt heel grappig! ( en natuurlijk dubbel zo leerzaam:P)

Zo te lezen gaat het mij op m’n stage nog steeds prima af! Maar ook buiten mijn stage om vermaak ik me prima!A go bong na ga mi! ( Met mij gaat het goed!) Marloes en ik zijn regelmatig in de sportschool te vinden, en duiken dan met een paar Surinaamse mannen de sauna in. Supermooi! Ze vertellen ons dan welke tripjes we moeten maken, en wat nu precies zo mooi is aan Suriname. Altijd handig en leuk om te weten.
We hebben dan inmiddels ook een strakke planning gemaakt met de tripjes die we binnenkort gaan maken!

Ook gaat het klaverjassen nog steeds dikke prima. Onder het genot van een drankje klaverjassen we dan ook regelmatig op een terrasje in Paramaribo. Marloes en ik zijn een superduo en hebben Nienke en Moniek dan ook verslagen met 10-3.. Kan bijna niet beter;) Tja nu de revanche nog…

Wel zijn er veel mensen ziek hier. De dengue mug is erg actief. ( Knokkelkoorts). Als je door deze mug geprikt wordt, kun je het virus binnen krijgen en erg ziek worden. Hilda was de eerste aan de Kwatta die het virus had gekregen. Haar bloedplaatjes waren erg gedaald en ze moest veel rust houden. AnneMarie werd ook ziek en moest ook veel rust houden. Ze kreeg medicijnen van de dokter. Ze was ook al een aantal maal flauwgevallen. Zaterdag ging het niet helemaal goed met haar, we hebben toen maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Om kwart voor 9 ’s ochtends waren Marloes en ik met Anne in het ziekenhuis. Daar aangekomen moest ze liggen, anders had ze pijn en viel ze weg. Dat was wel even schrikken. Op de SEH kregen we meteen een kamer en werd bij Anne bloed geprikt. De dokter had haar bloeddruk en hartslag gemeten en dat was verder oké. We mochten dus weer naar huis. Totdat Anne ging zitten. De dokter zag dat haar nek scheef stond. Tijdens het flauwvallen was Anne heel raar terecht gekomen en had ze last van haar nek gekregen. Er werd besloten dat we maar even röntgenfoto’s moesten laten maken. Die arts daar was niet zo heel vriendelijk. Na het halen van een bed ( want zitten ging niet zo goed) konden de foto’s gemaakt worden. De uitslag van haar bloedtest was ook bekend. Haar bloedplaatjes waren heel erg gedaald, vandaar dat ze aldoor wegviel. Dit hield in dat ze 5 dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven. Ze werd op een houten brancard gelegd in de hal van het ziekenhuis. Want er was geen kamer/bed meer vrij. Daar kreeg ze een nekbrace om. Dit omdat de uitslag van de foto’s nog niet bekend waren, en aangezien er maar èèn neuroloog in heel Paramaribo is..kan dat nog wel even duren. Er werd een infuus aangesloten en ze kreeg medicatie toegediend. Uiteindelijk viel ze een beetje in slaap en moesten wij weg. Van 5 tot 6 konden wij weer op bezoek komen. Wij dachten, we gaan om half 5 heen dan smokkelen we er even een half uurtje bij…Maar zo gaat dat hier niet. Als je op bezoek gaat moet je in de rij staan om naar binnen te mogen. Eerst worden alle 65+ binnengelaten, dan de mensen met een bezoekerspas ( die hadden wij gekregen) en dan de mensen zonder kaart. ( Als je geluk had) Nou om 5 uur waren we binnen…we moesten op de vierde verdieping zijn..Daar aangekomen geen Anne… wij vragen aan doktoren of ze ook een blond meisje met krullen hadden gezien..Nou niet bekend.. Bleek dat ze de hele dag nog op de SEH heeft gelegen omdat er geen kamer vrij was. Echt belachelijk! Bleek ook dat ze nog geen eten en geen drinken had gehad. Wij maar een arts aanspreken, dat kan toch zo niet! Blijkt dat hier heel normaal te zijn! Nou je kunt het je niet voorstellen. Wij hebben voor al die vrouwen in de gang maar wat te drinken gehaald. Bij een arts gevraagd wanneer er een kamer vrij komt..maar dat was niet zijn werk. Hij moest ervoor zorgen dat de mensen die net binnenkwamen geholpen werden..Maar wie z’n taak het wel was, dat wist hij niet. ( Gelukkig weten alle artsen en verpleegkundigen hier bijna niks..) Wij waren wel even flink over de zeik. ’s Middags werd Anne geholpen door een hele vriendelijke dokter. Die had zijn nummer even achtergelaten voor als er iets was. Toen hebben Marloes en ik die man maar even gebeld. Hij ging even kijken wat hij voor ons kon doen. Uiteindelijk kreeg ze om 8 uur ’s avonds een kamer. Dat was tenminste een positief bericht. Nu hopen dat ze snel weer beter wordt, en we gaan haar vaak opzoeken. En zullen met zijn allen goed voor haar zorgen.

Vanochtend werd ik wakker van de Sibibusi (dikke regenbui). Jeetje wat een lawaai. Ik maar even kijken hoe laat het was. Half 7..Jeetje ik had door het lawaai van de regen de hele wekker niet gehoord. (elk nadeel heeft z’n voordeel, want eindelijk werd ik eens niet wakker van mijn rochelende buurman.)
Ik mezelf snel klaar maken om naar school te gaan. Maar de regen hield maar niet op. Ik besloot om maar eens naar buiten te kijken. Wat een plassen overal... Als ik zo naar school zou fietsen, zouden ze me daar op kunnen dweilen.. tijd om de taxi te bellen. Maar ja, alle taxi’s buiten bereik. Na goed zoeken vond ik hier een roze poncho..toen ben ik op m’n smurfenfietsje met mijn roze poncho en roze paraplu naar school gefietst. Daar aangekomen was ik nog steeds doorweekt. De regen ging maar door, en ik kon inmiddels al zwemles geven op het schoolplein. Tot aan de pauze bleef het in de klas nog droog…Maar ook de drempel van de klas heeft het niet overleefd. Wat een water zeg! Mijn coach was ziek en moest naar de dokter, ik had dus aan het einde van de ochtend de klas alleen. Totdat er allerlei ouders aankwamen om hun kinderen op te halen, want ze konden later op de middag niet meer rijden. Nou het resultaat was dat ik om kwart over 12 nog 4 kinderen in de klas had zitten ( van de 32). Zoveel regen heb ik nog nooit gezien! Om half 1 besloot ik om zelf maar terug te fietsen naar de Kwatta. Onderweg ben ik wel 10 keer gevraagd of ze me even een lift moesten geven, want ja, en Paramaribo-er vind je hier niet op de fiets. Ik heb alle verzoekjes maar vriendelijk geweigerd en kwam na een half uur fietsen ( wat normaal 10 min duurt) als een verzopen kat aan op de Kwatta.

De voorspelling is dat het de komende 5 dagen nog steeds blijft regenen…A lende furu again! ( het regent hier alweer zoveel!) Maar ja, een privé zwembad aan huis, dat kan ook niet iedereen zeggen. Ik zal er dus nog eens flink van gaan genieten!:P

Mi go skriffie tra wiki one verhaal weer. Wel een iets kortere!( Volgende week schrijf ik weer een verhaal.)
Atra trip go na Baaka Boto. ( De volgende trip gaat naar Baaka Boto)

Abong!
Switi Marieke xxx